Toots Thielemans – Live
Heerlijk, dat is het enige woord wat ik kan verzinnen voor deze plaat.
In elk nummer springt de energie uit je speakers.
Al in het eerste nummer van de plaat wordt je helemaal ingepakt door de combinatie van het kabbelende geluid van de mondharmonica en de warme klanken van het hamond orgeltje. Tijdens elk nummer op de plaat is er een harmonische samensmelting tussen de muzikanten, je hoort dat ze plezier hebben in het jammen.
Toots heeft gespeeld met de grootse jazz iconen als Goodman, Davis, Parker en nog vele anderen. Ze moeten allemaal als een blok gevallen zijn voor het zo heerlijk warme geluid dat Toots uit zijn instrument tovert.
De serie live platen van Toots laten stuk voor stuk horen dat zowel hij als zijn band echt lol hebben in het spelen van de nummers. Je beleeft de platen echt als een jamsessie, waarvan je zou willen dat je er ooit bij was.
Helaas speelt Toots door zijn hoge leeftijd niet meer, maar de vele platen die hij gemaakt heeft, blijven een genot om telkens weer te ontdekken.
Heerlijk, dat is het enige woord wat ik kan verzinnen voor deze plaat.
In elk nummer springt de energie uit je speakers.
Al in het eerste nummer van de plaat wordt je helemaal ingepakt door de combinatie van het kabbelende geluid van de mondharmonica en de warme klanken van het hamond orgeltje. Tijdens elk nummer op de plaat is er een harmonische samensmelting tussen de muzikanten, je hoort dat ze plezier hebben in het jammen.
Toots heeft gespeeld met de grootse jazz iconen als Goodman, Davis, Parker en nog vele anderen. Ze moeten allemaal als een blok gevallen zijn voor het zo heerlijk warme geluid dat Toots uit zijn instrument tovert.
De serie live platen van Toots laten stuk voor stuk horen dat zowel hij als zijn band echt lol hebben in het spelen van de nummers. Je beleeft de platen echt als een jamsessie, waarvan je zou willen dat je er ooit bij was.
Helaas speelt Toots door zijn hoge leeftijd niet meer, maar de vele platen die hij gemaakt heeft, blijven een genot om telkens weer te ontdekken.
Marilion – Misplaced Childhood
Tijdens mijn muzikale ontdekkingsreis naar de betere Prog Rock kon deze plaat natuurlijk niet ontbreken.
Dit concept album van Marillion vertelt het verhaal van een man die terugverlangt naar zijn jeugd. Het album is verdeeld in twee delen, elk op een zijde van de plaat. Zoals zoveel platen uit dit genre gaat het verhaal dat Fish de plaat geschreven heetf in een 10 uur duurende Acid trip. Kayleigh dat stiekem een van mijn favoriete rock ballads is, verteld het verhaal over een ex vriendinnetje van de gitarist Fish die eigenlijk Kay- Lee heette. Eigenlijk gaat de hele plaat over ex liefdes, vreemde sex met jonge maagdelijke meisjes en verloren liefdes.
De cover van de plaat is een artbrush kunstwerk van Mark Wilkinson en zit vol met verwijzingen naar nummers op de plaat: Regenbogen, grijze wolken en de ekster op de schouder van het jongetje was een verschijning van Fisch tijdens een van zijn trips.
Samengevat is dit een heerlijke plaat vol gitaar solo’s, onmisbare synthesizers, emotionele en theatrale zang van Fish. Deze combinatie zorgt voor een lekkere plaat die je mee neemt in een sfeerische muzikale trip. Mijn muzikale trip gaat weer verder, maar deze plaat verdient zeker een plaats in de platenkast.
Tijdens mijn muzikale ontdekkingsreis naar de betere Prog Rock kon deze plaat natuurlijk niet ontbreken.
Dit concept album van Marillion vertelt het verhaal van een man die terugverlangt naar zijn jeugd. Het album is verdeeld in twee delen, elk op een zijde van de plaat. Zoals zoveel platen uit dit genre gaat het verhaal dat Fish de plaat geschreven heetf in een 10 uur duurende Acid trip. Kayleigh dat stiekem een van mijn favoriete rock ballads is, verteld het verhaal over een ex vriendinnetje van de gitarist Fish die eigenlijk Kay- Lee heette. Eigenlijk gaat de hele plaat over ex liefdes, vreemde sex met jonge maagdelijke meisjes en verloren liefdes.
De cover van de plaat is een artbrush kunstwerk van Mark Wilkinson en zit vol met verwijzingen naar nummers op de plaat: Regenbogen, grijze wolken en de ekster op de schouder van het jongetje was een verschijning van Fisch tijdens een van zijn trips.
Samengevat is dit een heerlijke plaat vol gitaar solo’s, onmisbare synthesizers, emotionele en theatrale zang van Fish. Deze combinatie zorgt voor een lekkere plaat die je mee neemt in een sfeerische muzikale trip. Mijn muzikale trip gaat weer verder, maar deze plaat verdient zeker een plaats in de platenkast.
Doe Maar - Skunk
Wat moet het heerlijk zijn geweest om begin jaren 80 als 15 jarige puber op je zolderkamer in een fel groen en paars gekleurd shirt met bijpassende zweetbandjes en buttons keihard de platen van Doe Maar te kunnen draaien. Na maanden en maanden zeuren en sparen mocht je dan eindelijk naar een concert. Een concert vol energieke Nederska en je kunt elk nummer woord voor woord meezingen omdat de teksten in je eigen moerstaal zijn.
Voor heel wat Doe Maar fans een herkenbaar beeld. Er is alleen 1 kleine maar....
De band heeft niet heel lang bestaan, officieel van 1978 tot 1984. Echter heeft de band de afgelopen decennia ongekend veel reunieconcerten gegeven en waarschijnlijk hebben we laatste nog niet gehad.
Skunk is een album wat je na een keer horen meteen herkent en elk nummer meteen kunt meezingen. Mijn favoriete nummer blijft Nederwiet. Heerlijk loom tempo, relaxte vocalen die een heerlijk relaxt verhaaltje vertellen over de Cannabis Sativa Hollandia.
Wat moet het heerlijk zijn geweest om begin jaren 80 als 15 jarige puber op je zolderkamer in een fel groen en paars gekleurd shirt met bijpassende zweetbandjes en buttons keihard de platen van Doe Maar te kunnen draaien. Na maanden en maanden zeuren en sparen mocht je dan eindelijk naar een concert. Een concert vol energieke Nederska en je kunt elk nummer woord voor woord meezingen omdat de teksten in je eigen moerstaal zijn.
Voor heel wat Doe Maar fans een herkenbaar beeld. Er is alleen 1 kleine maar....
De band heeft niet heel lang bestaan, officieel van 1978 tot 1984. Echter heeft de band de afgelopen decennia ongekend veel reunieconcerten gegeven en waarschijnlijk hebben we laatste nog niet gehad.
Skunk is een album wat je na een keer horen meteen herkent en elk nummer meteen kunt meezingen. Mijn favoriete nummer blijft Nederwiet. Heerlijk loom tempo, relaxte vocalen die een heerlijk relaxt verhaaltje vertellen over de Cannabis Sativa Hollandia.
Pink Floyd – The Wall
Natuurlijk heeft Pink floyd muzikaal gezien betere en experimentelere platen gemaakt, maar op een of andere manier leg ik deze plaat makkelijker op platenspeler op zondagmiddag dan Darkside of the Moon of Atom Heart Mother.
Roger Waters is schrijver van alle nummers, die geschreven zijn aan de hand van de film The Wall. De film verteld het verhaal van een jonge Pink wiens levensverhaal voorbij trekt als een soort hallucinatie.
Elk nummer is groots en theatraal opgenomen en vind ik een heerlijk om naar te luisteren. De solo’s van Gilmour nemen je in elk nummer verder mee het verhaal in. Tel daarbij op de sferische muzikale elementen zoals geluidseffecten, een schoolklas en een orkest en al snel worden de nummers heerlijk bombastisch en theatraal.
Het album is muzikaal gezien misschien niet de meest muzikaal rijke plaat van Pink Floyd, echter in de rest van het euvre is het wel een opvallende plaat. De plaat markeert het einde van den tijdperk voor Pink Floyd, dit was namelijk de laatste plaat van Waters en Gilmour.
Natuurlijk heeft Pink floyd muzikaal gezien betere en experimentelere platen gemaakt, maar op een of andere manier leg ik deze plaat makkelijker op platenspeler op zondagmiddag dan Darkside of the Moon of Atom Heart Mother.
Roger Waters is schrijver van alle nummers, die geschreven zijn aan de hand van de film The Wall. De film verteld het verhaal van een jonge Pink wiens levensverhaal voorbij trekt als een soort hallucinatie.
Elk nummer is groots en theatraal opgenomen en vind ik een heerlijk om naar te luisteren. De solo’s van Gilmour nemen je in elk nummer verder mee het verhaal in. Tel daarbij op de sferische muzikale elementen zoals geluidseffecten, een schoolklas en een orkest en al snel worden de nummers heerlijk bombastisch en theatraal.
Het album is muzikaal gezien misschien niet de meest muzikaal rijke plaat van Pink Floyd, echter in de rest van het euvre is het wel een opvallende plaat. De plaat markeert het einde van den tijdperk voor Pink Floyd, dit was namelijk de laatste plaat van Waters en Gilmour.
Sticky Finger - The Rolling Stones
Op 15 jarige leeftijd kreeg ik een doos vol Lp's en eigenlijk meteen was ik hooked aan vinyl. Een van de redenen daarvoor is deze plaat geweest: Wat een super Artwork !!
Kan natuurlijk ook niet anders als niemand minder als Andy Warhol en John Pasche (de ontwerper van het stones logo) verantwoordelijk zijn voor het artwork van deze plaat. Op de cover zie je een strakke jeans met daarin verwerkt een echt rits. En dan de binnenhoes: Dezelfde kerel als de cover, maar dit keer gekleed in alleen een witte slip.
Omdat het produceren van de plaat een duur geintje werd heeft de platenmaatschappij de echte rits al snel vervangen voor een cover zonder de echte rits. Een ander nadeel van de versie met rits was dat als deze in de platenkast stond de plaat ernaast flink beschadigd kon raken door de echte stalen rits.
Favoriete nummer : Brown Sugar
Op 15 jarige leeftijd kreeg ik een doos vol Lp's en eigenlijk meteen was ik hooked aan vinyl. Een van de redenen daarvoor is deze plaat geweest: Wat een super Artwork !!
Kan natuurlijk ook niet anders als niemand minder als Andy Warhol en John Pasche (de ontwerper van het stones logo) verantwoordelijk zijn voor het artwork van deze plaat. Op de cover zie je een strakke jeans met daarin verwerkt een echt rits. En dan de binnenhoes: Dezelfde kerel als de cover, maar dit keer gekleed in alleen een witte slip.
Omdat het produceren van de plaat een duur geintje werd heeft de platenmaatschappij de echte rits al snel vervangen voor een cover zonder de echte rits. Een ander nadeel van de versie met rits was dat als deze in de platenkast stond de plaat ernaast flink beschadigd kon raken door de echte stalen rits.
Favoriete nummer : Brown Sugar
Three Little Birds - Bob Marley and The Wailers
Iedereen heeft wel een plaat waar je super vrolijk van wordt. Vaak zijn het de teksten die het m doen, en soms is het het aanstekelijke deuntje waar je spontaan van gaat stralen. En dan heb je ook nog de nummers die een speciale betekenis voor je hebben.
Three Little Birds van Bob Marley is voor mij het nummer waar ik op de meest grijze somberste winterdag helemaal warm van wordt. Van het intro met het aanstekelijke orgeltje begin ik al wat te lachen, vervolgens begint Marley te verkondigen dat het allemaal wel goed komt. Ik wordt er vrolijk van en blijf de hele dag lachten.
De inspiratie voor het nummer zijn de vogeltjes naast het huis van Marley aan Hope Road op Jamaica. Er zijn ook mensen die zeggen dat de drie zangeren van de Wailers de eigenlijke Three Little Birds zijn. Mij om het even, ik blijf er van smilen.
Peace !
Iedereen heeft wel een plaat waar je super vrolijk van wordt. Vaak zijn het de teksten die het m doen, en soms is het het aanstekelijke deuntje waar je spontaan van gaat stralen. En dan heb je ook nog de nummers die een speciale betekenis voor je hebben.
Three Little Birds van Bob Marley is voor mij het nummer waar ik op de meest grijze somberste winterdag helemaal warm van wordt. Van het intro met het aanstekelijke orgeltje begin ik al wat te lachen, vervolgens begint Marley te verkondigen dat het allemaal wel goed komt. Ik wordt er vrolijk van en blijf de hele dag lachten.
De inspiratie voor het nummer zijn de vogeltjes naast het huis van Marley aan Hope Road op Jamaica. Er zijn ook mensen die zeggen dat de drie zangeren van de Wailers de eigenlijke Three Little Birds zijn. Mij om het even, ik blijf er van smilen.
Peace !
|
Ontdekking van 1 euro
Elke platenverzamelaar herkent het: Je koop een plaat puur voor de hoes uit een euro bak. Je komt thuis zet de plaat op en …… Bingo! Dan toch maar eens wat meer over de plaat opzoeken. En wat blijkt Eddie heeft best een aardig repertoire opgebouwd, John Coltrane is ooit in Eddie’s band begonnen en hij heet de nummers Tune Up en Four geschreven voor niemand minder dan Miles Davis. En dan de plaat zelf, jazz ,R&B en Blues, het is allemaal terug te horen. Vinson is verantwoordelijk voor de vocalen als voor de saxpartijen. Stiekem is dit een heerlijke fusion plaat, zeker geen miskoop voor een euro. |
|
Car Wash - Rose Royce
Maak mij maar gek: Bro’s en Ho’s, vette amerikaanse auto's en het gangster leven in the Hood van Los Angeles, tel daarbij op vette funk, gospel en soul en de sfeer voor een perfecte soundtrack is compleet. De muziek voor de film is op de set is geschreven en past dus daarom waarschijnlijk naadloos bij de hele sfeer van de opnames. Op You gotta believe it is het feest compleet als The Pointer Sisters uitnodigt worden om de vocalen in te zingen. Maar favoriet is voor mij het nummer Carwash waarin echt de funky vibe van de hele film samen komt. Dat deze plaat is geproduceerd door Motown’s Norman Whitfield is werkelijk aan de hele plaat te horen. Deze plaat past voor mij dan ook prima in het rijtje van andere Disco/Soul film muziek platen: Thank god it’s Friday en God save the Children . |
|
|
MTV Unplugged : Nirvana & Alice in Chains
Toen ik deze platen kocht wilde ik eigenlijk kiezen tussen een van de twee, maar dat is me uiteindelijk niet gelukt. Want welke moet je dan kiezen?? Zowel Nirvana als Alice blijven ijzersterk overeind in deze akoestische sessie. Bij beide opnames krijg ik rillingen over mn rug van de herkenbare stem van de zanger, diepe bassen en de strakke drumpartijen. Vooral op vinyl beleef je de diepte van de opnames. Het Unplugged concept is simpel en zeker niet nieuw: Neem een topband, zet ze op een klein podium en laat ze unpluggend al hun tophits spelen en dit op plaat uitbrengen. Gelukkig heb ik niet gekozen tussen een van deze albums, maar ze gewoon lekker allebei gekocht, wat een luistergenot (En ik kan nog steeds niet kiezen welke nu de beste is….) |
Born on the Road - Easyrider
Soms pak je een plaat uit de kast en dan weet je eigenlijk al wat de volgende platen zijn die je gaat opzetten. Als ik Easyrider opzet pak ik eigenlijk ook meteen mn platen van The Byrds, Jimi Hendrix en The Band erbij. Met deze soundtrack op de achtergrond droom ik hoe ik zelf op een Chopper als Captain America door de zuidelijke staten van Amerika trek. Ik heb geen LSD nodig om te fantaseren over het Mardi Gras in New Orleans en de fantastisch "trip".
Origineel was het de bedoeling dat CSNY de gehele soundtrack voor rekening zou nemen, nou ben ik een behoorlijke CSNY liefhebber, maar godzijdank dat regiseur Dennis Hopper anders besloot. De film is geschoten met methode achting techniek, wat zo veel inhoudt als improviseren. Om dit proces allemaal iets soepeler te laten verlopen ging de whisky, wiet en LSD van acteur naar acteur. De film en bijbehorende soundtrack geven een een beeld van vrijheid vrijgevochtenheid en vooral een echt hippie gevoel passend bij de jaren 60.
Ik denk dat ik binnenkort de film maar weer eens ga bekijken….
Soms pak je een plaat uit de kast en dan weet je eigenlijk al wat de volgende platen zijn die je gaat opzetten. Als ik Easyrider opzet pak ik eigenlijk ook meteen mn platen van The Byrds, Jimi Hendrix en The Band erbij. Met deze soundtrack op de achtergrond droom ik hoe ik zelf op een Chopper als Captain America door de zuidelijke staten van Amerika trek. Ik heb geen LSD nodig om te fantaseren over het Mardi Gras in New Orleans en de fantastisch "trip".
Origineel was het de bedoeling dat CSNY de gehele soundtrack voor rekening zou nemen, nou ben ik een behoorlijke CSNY liefhebber, maar godzijdank dat regiseur Dennis Hopper anders besloot. De film is geschoten met methode achting techniek, wat zo veel inhoudt als improviseren. Om dit proces allemaal iets soepeler te laten verlopen ging de whisky, wiet en LSD van acteur naar acteur. De film en bijbehorende soundtrack geven een een beeld van vrijheid vrijgevochtenheid en vooral een echt hippie gevoel passend bij de jaren 60.
Ik denk dat ik binnenkort de film maar weer eens ga bekijken….
Four of a Kind: Crosby, Stills, Nash & Young
Nog altijd kun je discussiëren over de samenzang van de vier heren, maar voor mij nog altijd een mooie samensmelting van 4 vocalen met elk hun eigen bereik. CSNY hebben een hoop platen gemaakt variërend van een duo plaat tot een plaat waar ze alle vier hun bijdrage aan leveren.
Opmerkelijk is dat de heren zelden samen een plaat opnamen, maar meestal om en om de partijen speelden. Op een plaat als Deja Vu is dat naar mijn idee niet te horen. Op bijna alle platen van het viertal dezelfde formule: gitaren, langzame maar zekere drumpartijen, warme vocalen en hier en daar een mondharmonica.
En dan de moeilijke vraag: Welke is nu favoriet? Ik denk dat ik dan ga voor Deja Vu als het aankomt op de platen die ze samen hebben gemaakt. Deja Vu is voor mij een plaat die klopt. Het artwork (Leerrelief in karton), de gouden letters gestanst in het hoes en de foto roepen een sfeer op die perfect aansluit bij de nummers.
Nog altijd kun je discussiëren over de samenzang van de vier heren, maar voor mij nog altijd een mooie samensmelting van 4 vocalen met elk hun eigen bereik. CSNY hebben een hoop platen gemaakt variërend van een duo plaat tot een plaat waar ze alle vier hun bijdrage aan leveren.
Opmerkelijk is dat de heren zelden samen een plaat opnamen, maar meestal om en om de partijen speelden. Op een plaat als Deja Vu is dat naar mijn idee niet te horen. Op bijna alle platen van het viertal dezelfde formule: gitaren, langzame maar zekere drumpartijen, warme vocalen en hier en daar een mondharmonica.
En dan de moeilijke vraag: Welke is nu favoriet? Ik denk dat ik dan ga voor Deja Vu als het aankomt op de platen die ze samen hebben gemaakt. Deja Vu is voor mij een plaat die klopt. Het artwork (Leerrelief in karton), de gouden letters gestanst in het hoes en de foto roepen een sfeer op die perfect aansluit bij de nummers.
Sonny, Sweets & Jaws
Bubba’s Jazz Restaurant Fort Lauderdale was het toneel van vele geweldige Jazz avonden die werden opgenomen en op plaat gezet door het eigen label van Lional Hampton onder de naam Who is Who . Veel van de opnamens waren van Hampton zelf met eigen band, maar ook andere grote jazz artiesten als Art Blakey en Wynton Marsallis namen hier gweldige live platen op.
Toch is er een plaat uit deze serie die mij terug brengt naar de echte sfeer van een Jazz Restaurant: Sonny, Sweet & Jaws (live at Bubba's). Deze Jazz plaat heeft een perfecte balans: Heerlijke bassloopjes, strakke drumpartijen en daardoor heen kabbelen de blazers om en om hun solo’s . Zo af en toe hoor je het publiek een bescheiden applaus weggeven.
In gedachtechten zie ik een decor van een restaurant waar je onder het genot van Chicken Wings, Gumbo en serieuze Beef Steaks kunt genieten van het beste gerecht van de avond: eerlijke, smooth en vooral lekkere Jazz.
Bubba’s Jazz Restaurant Fort Lauderdale was het toneel van vele geweldige Jazz avonden die werden opgenomen en op plaat gezet door het eigen label van Lional Hampton onder de naam Who is Who . Veel van de opnamens waren van Hampton zelf met eigen band, maar ook andere grote jazz artiesten als Art Blakey en Wynton Marsallis namen hier gweldige live platen op.
Toch is er een plaat uit deze serie die mij terug brengt naar de echte sfeer van een Jazz Restaurant: Sonny, Sweet & Jaws (live at Bubba's). Deze Jazz plaat heeft een perfecte balans: Heerlijke bassloopjes, strakke drumpartijen en daardoor heen kabbelen de blazers om en om hun solo’s . Zo af en toe hoor je het publiek een bescheiden applaus weggeven.
In gedachtechten zie ik een decor van een restaurant waar je onder het genot van Chicken Wings, Gumbo en serieuze Beef Steaks kunt genieten van het beste gerecht van de avond: eerlijke, smooth en vooral lekkere Jazz.
|
|
Tim Knol
De laatste twee van Tim Knol. Twee platen van, met elk een eigen sound en feel. Klik op de albums |
|
|
John Mayer
Onder welk genre stopt je deze albums: Country, Pop of toch Sing&Songwriter? Klik op de albums |
Time Out - Dave Brubeck Quartet
Dit is weer zo'n album dat voor mij helemaal klopt: Het artwork en de typografie zijn typerend voor de jazz uit eind jaren 60 waarin de opnames gemaakt zijn. Dit album bevat nog een aantal echte Jazz Classics: Blue Rondo A la Turk en Pick up Sticks. Opmerelijk is dat de platenmaatschappij deze plaat helemaal niet wilde uitbrengen. De plaat is namelijk erg experimentieel (voor die tijd) De plaat werd uitgebracht maar had nooit grootse verwachtingen. Het liep toch anders, er zijn meer dan 1 miljoen exemplaren van verkocht.
Favoriet is voor mij Take Five en dit waarschijnlijk is dit meteen ook Brubeck’s bekendste nummer. Take Five voelt soms wat vreemd aan en dat komt door het gebruik van de 5/4 maatsoort, die ook naam geeft aan het nummer. Deze maatsoort maakt het haast onmogelijk om (normaal) te kunnen dansen op het nummer, probeer maar…
Voor mij heeft Take Five ( en eigenlijk heel de plaat) te maken met wiskunde, herhalende patronen en gaat nooit vervelen omdat je telkens nieuwe nuances ontdekt in de improvisaties van de saxofonist . Tel daarbij op de spannende drumsolo’s en voor mij is het een perfect plaat.
Het Artwork op de plaat is van S. Neil Fujita (Link)
Dit is weer zo'n album dat voor mij helemaal klopt: Het artwork en de typografie zijn typerend voor de jazz uit eind jaren 60 waarin de opnames gemaakt zijn. Dit album bevat nog een aantal echte Jazz Classics: Blue Rondo A la Turk en Pick up Sticks. Opmerelijk is dat de platenmaatschappij deze plaat helemaal niet wilde uitbrengen. De plaat is namelijk erg experimentieel (voor die tijd) De plaat werd uitgebracht maar had nooit grootse verwachtingen. Het liep toch anders, er zijn meer dan 1 miljoen exemplaren van verkocht.
Favoriet is voor mij Take Five en dit waarschijnlijk is dit meteen ook Brubeck’s bekendste nummer. Take Five voelt soms wat vreemd aan en dat komt door het gebruik van de 5/4 maatsoort, die ook naam geeft aan het nummer. Deze maatsoort maakt het haast onmogelijk om (normaal) te kunnen dansen op het nummer, probeer maar…
Voor mij heeft Take Five ( en eigenlijk heel de plaat) te maken met wiskunde, herhalende patronen en gaat nooit vervelen omdat je telkens nieuwe nuances ontdekt in de improvisaties van de saxofonist . Tel daarbij op de spannende drumsolo’s en voor mij is het een perfect plaat.
Het Artwork op de plaat is van S. Neil Fujita (Link)
The Beatles - Sgt. Peppers Lonley Hearts Club Band
Beatles - Stg. Peppers Lonely Heartsclub Band
Deze plaat gaat nooit vervelen. Elk nummer is een ontdekking. Zelfs ruim 30 jaar na uitgave klinkt deze elke keer weer spannend. De hele plaat is experimenteel en verfrissend. Elk nummer heeft zijn eigen verhaal en gekkigheden die bij elke keer luisteren verder boven komen drijven. Zelfs zonder LSD brengt deze plaat je in een bootje op de rivier, met daarboven citrusbomen naar een hemel van marmelade...
Voor mij is dit een van de beste Beatles albums: De lyrics, geweldige cover ,maffe intro's, de experimenten in de muzikale opmaak. Alles bij elkaar een echte topplaat die thuis hoort in elke platenkast.
Favoriete song:
Stg. Peppers Lonely Heartsclub Band
Deze plaat gaat nooit vervelen. Elk nummer is een ontdekking. Zelfs ruim 30 jaar na uitgave klinkt deze elke keer weer spannend. De hele plaat is experimenteel en verfrissend. Elk nummer heeft zijn eigen verhaal en gekkigheden die bij elke keer luisteren verder boven komen drijven. Zelfs zonder LSD brengt deze plaat je in een bootje op de rivier, met daarboven citrusbomen naar een hemel van marmelade...
Voor mij is dit een van de beste Beatles albums: De lyrics, geweldige cover ,maffe intro's, de experimenten in de muzikale opmaak. Alles bij elkaar een echte topplaat die thuis hoort in elke platenkast.
Favoriete song:
Stg. Peppers Lonely Heartsclub Band
Donnie Burks - The Swining Sound of Soul
Soms kom ik in de platenkast een plaat tegen waarvan ik niet weet hoe ik eraan kom. Deze plaat van Donnie Burks is er zo een, dus meteen opgezet en het blijkt een heerlijke onvervalste soul plaat te zijn. (logisch gezien de titel). Na wat research op google kom ik niet verder dat deze mr. Burks een paar singels heeft uitgebracht en ooit een lid was van de originele cast van de musical Hair.
Donnie Burks is dan geen bekende Motown of Stax artiest, maar Jezus Halleluja wat een plaat!
De plaat opent met Hangin' on. Diepe bas en sax kan niet mis gaan. En dan het beste nummer van de plaat de soul klassieker C.C. Rider dat begint met een heerlijk intro en vandaar alleen maar lekkerder en vetter wordt. Burks wordt ondersteund door een perfect soul band met dito achtergrond zangeressen.
Dez plaat kwam uit bij Europa, en Europa bracht destijds platen uit de niet zo duur waren als een singeltje, er zijn dus ontzettend veel van deze plaat verkocht. Helaas is er nooit een echt vervolg gekomen. Mocht iemand meer info hebben of platen hebben staan van Mr. Burks dan hoor ik het graag.
Soms kom ik in de platenkast een plaat tegen waarvan ik niet weet hoe ik eraan kom. Deze plaat van Donnie Burks is er zo een, dus meteen opgezet en het blijkt een heerlijke onvervalste soul plaat te zijn. (logisch gezien de titel). Na wat research op google kom ik niet verder dat deze mr. Burks een paar singels heeft uitgebracht en ooit een lid was van de originele cast van de musical Hair.
Donnie Burks is dan geen bekende Motown of Stax artiest, maar Jezus Halleluja wat een plaat!
De plaat opent met Hangin' on. Diepe bas en sax kan niet mis gaan. En dan het beste nummer van de plaat de soul klassieker C.C. Rider dat begint met een heerlijk intro en vandaar alleen maar lekkerder en vetter wordt. Burks wordt ondersteund door een perfect soul band met dito achtergrond zangeressen.
Dez plaat kwam uit bij Europa, en Europa bracht destijds platen uit de niet zo duur waren als een singeltje, er zijn dus ontzettend veel van deze plaat verkocht. Helaas is er nooit een echt vervolg gekomen. Mocht iemand meer info hebben of platen hebben staan van Mr. Burks dan hoor ik het graag.
